Op 2 september is er weer die mengeling van dankbaarheid en verdriet, die wemeling van herinneringen aan je leven en aan je sterven.
Op 2 september is er weer dat klare besef dat ik een gemis meedraag...als een juweel, zegt mij de dichter.
VERDRIET
Het verdriet, juweel, wordt in de binnenzak gedragen,
gevat in goud, in watten gelegd, een donker doosje.
Slechts op hoogtijdagen wordt het opgespeld
en genegeerd. Achteloos ontkent men zijn verdriet,
dat glimt als was het net gepoetst. Toch,
desgevraagd, geeft men toe dat het kleinood -
dat in de plechtige parade amper opvalt -
essentieel is. Wie leeft zonder verleden? Wie smelt niet
bij het zien van zijn kleerscheuren? Jawel, beamen wij,
het verdriet verleent ons diepgang, dooradert ons vlees,
maakt ons en zal ons breken. Vraag niet of we willen ruilen.
(uit: Mark Boog, De encyclopedie van de grote woorden. Gedichten. Amsterdam, 2005, blz. 55)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten