De pandemie zal nog wel enige maanden ons leven bepalen. Het is daarom belangrijk dat we volharden in het elkaar bemoedigend bejegenen.
Hierbij een voor mij toch heel hoopvol gedicht dat oproept om vol te houden tot we ooit weer elkaar mogen knuffelen en onbezorgd nabij zijn. Ik las het in de bundel die uitgegeven werd bij gelegenheid van de afgelaste versie van de poëziezomer van Watou 2020, samengesteld door Peter Verhelst en uitgebracht door Borgerhoff&Lamberigts.
MONT NOIR
 |
| (Somos humanos : installatie van Rafaël Gomezbaros Colombiaanse artiest gezien in Watou zomer 2016 - eigen foto) |
zo heb ik je voorgelogen dat
de dingen grijpbaar zijn.
Wat ons betreft -
dit graaien in bedauwde weiden,
fruit dat te hard voor tanden is -
we hebben deze vorm gewild.
Kijk naar het landschap waar
bomen in iconen overgaan
en iedereen een naam geeft
aan een ander.
Hou dit vol.
Hou vol dat wij elkaar herkennen,
ook in schemer,
zoals verhalen lijken op een paard
en kinderen op wolken.
Hou het vol.
Ooit word je bij de pols genomen,
tekent iemand met je hand,
en zijn wij werkelijk
een landschap voor elkaar.
(Stefan Hertmans - in: Watou 2020 gedichten, blz. 25)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten