De regisseur zou zijn film zelf hebben omschreven als een sprookje, maar ook als een melodrama en een komedie. Waarover gaat het? De hartsvriendin van Claire (Anaïs Demaistier) overlijdt en laat een man David (Romain Duris) na en een klein dochtertje. Claire zal in David een nieuwe hartsvriendin vinden, want ze ontdekt -eerst tot haar eigen verbijstering- dat David zich graag verkleedt als vrouw. Met Claire doet hij nu zijn eerste stappen buitenshuis als vrouw. Dit levert bij momenten ontroerende, komische en spannende scenes op, waarbij David zich als travestiet durft te 'outen' in zijn familie en vriendenkring.
Een mooie film over identiteit en hoe mensen worstelen met wie ze zijn en of ze een leven kunnen ontvouwen vanuit hun eigen zelfverstaan, ook als dit maatschappelijk niet zo evident is. De filmrecensent van De Standaard besluit zijn recensie :"-en wij hebben ons geamuseerd. Maar gechoqueerd? Sorry François, in 2014 moet je daarvoor vroeger opstaan."
Dat weet ik nog niet zo...
De avond daarna bekeken we de opname van de uitzending van het praatprogramma "Alleen Elvis blijft bestaan" waarin Thomas Vanderveken anderhalfuur sprak met professor Petra De Sutter. Een beklijvende uitzending, opnieuw over identiteit en dat het niet altijd zo gemakkelijk is om te kunnen en durven leven vanuit het eigen zelfverstaan. Met een dankbare bewondering volgde ik het verhaal van Petra De Sutter doordat zij zich zo kwetsbaar opstelde. Enerzijds is er haar persoonlijke verhaal als transgender : hoe ze zich in een jongenslichaam vrouw voelde en na een lang en vaak heel eenzaam proces liet 'ombouwen' tot vrouw. Anderzijds is er haar overtuiging als wetenschapper dat de positieve wetenschappelijke benadering geen antwoord biedt op de zingevingsvragen; zij vindt haar antwoorden in het boeddhisme.
Als Petra De Sutter vertelde hoe zij er twintig jaar heeft over gedaan vooraleer ze haar identiteitsvragen deelde met iemand anders, dan dacht ik hoe ikzelf ook ruim 18 jaar nodig had om mijn vragen over mijn identiteit als homo bespreekbaar te krijgen met slechts enkele personen die ik durfde te vertrouwen. Het is niet omdat een bepaalde groep, die in de media de toon zet, geen problemen maakt bij de veelsoortige vormen van seksuele identiteiten, dat dit ook bij de meeste mensen aanvaard wordt en gemeengoed is. Als mijn man of ik ons 'outen' als een getrouwd mannenkoppel, zien we nog altijd vaak verwarring, ongemak en een zekere angstige onrust bij mensen die zo met ons worden geconfronteerd. En dan denk ik aan die honderden jonge mensen die zoekend zijn naar hun seksuele identiteit en ook een periode beleven van eenzaamheid, onrust en vrees voor afwijzing (zoals Petra De Sutter op een kiese manier naar verwees, en die voor mijn man en mij zo heel herkenbaar zijn). En nu wil de regering besparen op de inzet van de jongerenwerking van de holebivereniging Sanseveria die in scholen de jongeren voorligt over holebi-zijn. Steven De Foer van De Standaard is niet gechoqueerd, maar hij leeft ook in zijn mediaplaneet, soms ver weg van wat mensen bezig houdt, vrees ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten