Je hebt het gezien en toch ga je door, maar het blijft ergens in je hoofd haperen...
Je hebt het gezien en blijft staan om het de aandacht te geven waartoe het uitnodigt...
Je hebt een kans gezien en gegrepen of niet gegrepen...
Wie bewust probeert te leven, heeft dit zeker meegemaakt.
Maar zo mooi verwoord door Peter Swanborn.
Dit gedicht heb ik gelezen in Het Liegend Konijn (oktober 2015, blz.162).
FONTEIN
Tegen achten fiets ik van het station naar huis. Ik wil maar
één ding, de deur achter me dichtslaan, als juist wanneer ik
de singel bereik, met zijn brede grasoevers en waakzaam
grazende ganzen, mijn oog valt op de boog van de fontein.
Een schuine baan zonlicht vormt een vuurgordijn van stil
zwevende watervonken die, na de bocht te zijn omgegaan
terug in schaduw doven. Als kinderen roepen ze : Nog eens
nog eens! en kruipen gretig door het duistere buizenstelsel.
Dit verzin ik achteraf. In werkelijkheid fietste ik door.
Pas toen ik de deur had dichtgeslagen, te hard, dacht ik :
iets heeft zich getoond, zomaar, en ik heb het niet gezien.
Waarom ben ik niet afgestapt, heb ik me niet aangesloten
in de rij van dorstige zwavelwezens om, al was het maar
één moment, te vlammen, de liefde voor eens gekend?
 |
| (eigen foto Antwerpen april 2013 een schuine baan zonlicht maar geen vuurgordijn hier het was dan ook op het middaguur) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten