Sneeuwstorm...

De Verenigde Staten en Canada kreunen onder de sneeuw en bibberen van de kou in deze eerste dagen van 2018, terwijl Australië zucht onder extreme hitte.  Maar er is geen klimaatsverandering, wees gerust, zeggen sommigen toch. Onlangs heb ik -eindelijk- een bloemlezing uit het werk van de Zweedse Nobelprijswinnaar literatuur 2011 Tomas Tranströmer beginnen verkennen. Een aangename ontdekkingstocht.

Het onderstaande gedicht uit zijn bundel "De halfklare hemel " van 1962 krijgt dank zij de laatste regels een dreigende én profetische toon.

EEN WINTERNACHT

De storm zet zijn mond aan het huis
     en blaast om toon te maken.
Ik slaap onrustig, draai mij om, lees
     met gesloten ogen de tekst van de storm.

Maar de ogen van het kind zijn groot in het donker
     en de storm, voor het kind buldert hij.
Beiden houden van slingerende lampen.
     Beiden zijn halfweegs de taal.

De storm heeft kinderlijke handen en vleugels.
     De karavaan slaat op hol naar Lapland.
En het huis voelt zijn sterrenbeeld van spijkers
     dat de muren samenhoudt.

De nacht heerst kalm over onze vloer
     (waar alle verklonken voetstappen
als gevallen bladeren in een vijver rusten)
     maar daarbuiten, wild is de nacht!

Over de wereld trekt een ernstiger storm.
     Hij zet zijn mond aan onze ziel
en blaast om toon te maken. Wij vrezen
     dat de storm ons leegblazen zal.

(vertaling: Bernlef, uit: "De herinneringen zien mij", De Bezige Bij, Amsterdam, 2011, blz.80)

(foto gevonden op internet)