Vluchtelingen of migranten: altijd weer mensen...(02)

Terwijl iedereen wordt bang gemaakt voor het anders-zijn van de naar geluk zoekende andere, terwijl iedere oorlog ontvluchtende andere wordt gebrandmerkt als bedreiging voor onze welvaart en veiligheid, blijven we het evident vinden dat wijzelf kunnen én mogen reizen, om daarna terug veilig terug thuis te komen.
Dichters helpen ons verwonderd te kijken naar ons eigen gedrag. Gelukkig maar.
Zo ook Annemie Deckmyn in de bundel "Het gezeefde gedicht", dat een aantal gedichten heeft gebloemleesd uit de website voor beginnende dichters http://www.hetgezeefdegedicht.be/

REIS

we zijn bereisd. geen grenswacht houdt ons tegen.
in elk vreemd grasland herkennen we
de donkere paarden, het bijeengeschoven hooi,
een droge zomerwind in oude bomen.

zwarte vogels krijsen om ons brood.
verjaag hen met je handrug, stel me gerust.
het is slechts reizen, we keren nog terug:
in onze hoofden bruist de stad vanwaar we komen.

(uit: Het gezeefde gedicht, samengesteld door Charles Ducal & Roel Richelieu Van Londersele, uitgeverij P, Leuven, 2016, blz. 29)

Hierbij sluit mooi aan een schilderij van Marc Deconinck uit zijn reeks: Meanwhile on the meditarranean sea.