Zoals in een vorige post gezegd, was ik zéér onder de indruk van de bijdrage van Kristof Van Heeschvelde (°1979) aan de biënnale van de schilderkunst in Deinze (nog tot 18 oktober te bezoeken).
Vooral het werk "Yellow brick road" boeide mij om meerdere redenen. Eerst en vooral zag ik een grote artistieke vaardigheid : die man kan schilderen. Hij schildert met lef. De gebouwen linksboven zijn eerder een tekening maar ze hebben niets schetsmatig, ze zijn er niet zomaar bijgeplakt. En onder die gebouwen schildert hij drie figuren links en de centrale figuur onderaan 'à l'Italienne', duidelijk in de voetstappen van oude Italiaanse meesters. Hij citeert letterlijk terwijl de andere figuren hedendaagse types zijn. De zestiende eeuw vloeit naadloos over in de 21ste eeuw, alsof Van Heeschvelde wil zeggen: de mens is niet zo veel veranderd in de loop der eeuwen. De kruin van de boom en de wolkenluchten tonen dan weer dat hij niet zomaar wat strepen verf op het doek aanbrengt.
Daarnaast is wat hij voorstelt ook heel intrigerend: een man wordt vertrapt terwijl mensen toekijken zonder tussen te komen. De voedster voedt haar baby, de rijke jongelui becommentariëren de situatie: zo was het in de zestiende eeuw... En in onze dagen? De smartphone moet dit tafereel vastleggen; een net geklede figuur met pet op en aan beide armen een boodschappentas kijkt (bewonderend?) naar de geweldenaar en de vrouw rechts wil niets gezien hebben en verbergt daarom haar gezicht achter een rood pak (of boodschappentas?). We zien allemaal mensen die op hun eigen besognes betrokken zijn. Geweld lijkt herleid tot een moment van spektakel en opwinding die de saaie levenssleur even doorbreekt en die ons niet mag afhouden van onze consumptie.
Ik ervaar bij het kijken naar deze grote canvas ook een soort tegenstelling tussen de stad en natuur. Ik zie de stedelijke mens die in zijn eigen habitat leeft ver weg van de natuur, schijnbaar héél gecultiveerd. De chique kledij en het hip meegaan met de laatste mode is maar een dun laagje vernis; de mens heeft zijn animale zelf nog niet overstegen. Dat zie ik ook in de wolf(shond) vooraan rechts. Die doet mij denken aan de bekende Latijnse spreuk : homo homini lupus (de mens is een wolf voor zijn medemens).
Deze gelaagdheid trof mij en bij het terugkijken naar de foto's die ik nam blijft het boeien en confronteren: het zijn geen goedkope mooie plaatjes die Van Heeschvelde schildert. Hoed af...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten