Heel vaak hoor je in deze pandemische tijd zeggen: we moeten er door heen en laat ons het liever lachend doen dan klagend. Wat (zwarte) humor helpt voor sommigen wel. Het relativeert het leed. De Nederlandse dichter Rob Schouten liet in de Poëziekrant van juli-augustus 2020 (jg. 44, nr. 4, blz. 63) twee 'larkinades' publiceren, en een met als titel "Ziek". De zwarte humor die in vele verzen van de Engelse conservatieve dichter Philip Larkin (1922-1985) leeft, zien we ook bij Schouten in dit grimmige vers. Zo past dit gedicht heel goed in een reeks zogenaamde 'larkinades'.
De eerste twee kwatrijnen zou je kunnen omschrijven als een 'fenomenologie van het ziekbed' : wat ziek zijn teweeg brengt in de psyche van de zieke. Het deed mij denken aan het kleine boekje van de Nederlandse hoogleraar Jan Hendrik van den Berg "Psychologie van het ziekbed", nog altijd lezenswaard en aan te bevelen aan alle zorgverleners. Maar na die belevingsfactor probeert de ratio weer het stuur over te nemen...
 |
| (©dreamstime) |
Wie hoge koorts heeft wordt niet oud
maar kind onder het laken.
Weer leven zonder dure plichten,
net hulpeloos genoeg,
terwijl buiten alles doordramt,
het lopen, kletsen, een die fluit,
als een opwekkende aubade
van het hele orkest.
Toch moeten, als ze jou
temperaturen, ook zij de pijp uit,
boodschappentas of huissleutel
ten spijt, hoop is er niet
voor energieke types,
voor gezonde eters,
niet voor betweters
en mensen met principes,
allemaal patiënten van
een en dezelfde charlatan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten