Het blijft een wonder geheel, dat lijf van ons dat ook verblijf is van onze 'geest', ons 'zelf' of hoe je het ook wilt noemen. Wetenschappers proberen te begrijpen hoe en waar die wisselwerking stof-geest gebeurt, maar er blijven nog zovele vragen zonder antwoord.
Niet alleen wetenschappers of filosofen zijn geboeid door dit dagelijkse wonder, ook beeldende kunstenaars en dichters proberen er vat op te krijgen. De mens als verlangend wezen, niet alleen geprogrammeerd door behoefte aan voeding en onderdak en overleving, maar ook gedreven door verlangens die verder reiken.
In Luik zag ik in La Boverie in de vaste collectie van het museum van schone kunsten een werk dat mij aangreep in al zijn eenvoud.
Het is gemaakt door het kunstenaarsduo Mwangi Hutter en heeft als enigmatische titel "Dazed by Longing" (versuft door verlangen). Het gaat over 'verlangen', iets dat we met onze geest doen en het wordt verbeeld met een lichaam...
 |
| (eigen foto Mwangi Hutter : Dazed by Longing) |
De schrijfster Lize Split (1988) noemt de mens een 'haperdier' en ze probeert uit te drukken hoe ze haar lichaam beleeft. Weer een andere uitdrukking van de zoektocht om iets te bevroeden van het wondere samenraapsel "mens".
haperdier
dit haperdier met wankelbast
een stotterromp, een slakkenhuis van kruimelzand
dat niet te lossen valt, dit lijf van mij
een weigerachtig mopperhol, een ribbenkast met deurtekort
een ongerieflijk dwarsgestel vol zweefballast
en waakzaamheid, dit lijf van mij
een witgevelde bloedfabriek, dit tijdelijke schrijfverblijf
dit altijd iets te bange lijf van mij
waarin mijn kern ronddrijft, zoals de dooier
in een ei, beschermd -
(uit: Het Liegend Konijn, 2022/2, blz. 216)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten