Op een frisse vrijdag, 21 oktober 2016, met wat regenwolken die dreigen en nu en dan hun regenwerk doen, bezoeken we het Guggenheimmuseum. In het museum is de cafetaria overvol en dus stellen we een tasje koffie uit tot na het museumbezoek.
In de directe buurt zijn er langs 5th Avenue geen koffiezaken en daarom gaan we op zoek langs Madison Avenue en Park Avenue. Langs een van deze avenues zien we plots iemand op straat met een beker koffie. We ontdekken een voedingszaak met koffiehoek. We gaan binnen en kijken eerst even hoe alles in zijn werk gaat. Zoals in alle koffiezaken staat er veel volk achter de toog: iemand neemt bestellingen op, iemand verdeelt de bestellingen, enkelen maken de bestellingen klaar, iemand bedient de klant, iemand rekent af. We denken dan altijd: in Europa zouden we het toch anders aanpakken, met minder personeel en overzichtelijker. Dat tussen haakjes.
 |
| (in de buurt van Madison Avenue net voor onze ontmoeting met Alain) |
Hij: van waar zijn jullie?
Wij: van België.
Oh, zegt hij, en hij schakelt vlot over op mooi Frans, zonder Engels accent, ik heb gestudeerd in Louvain-la-Neuve en ik ben nu arts hier in New York, hier vlakbij. Ik ben eigenlijk even van mijn werk weggelopen om een koffie te komen halen. Het is dank zij België dat ik mijn diploma heb en mijn kennis en kunde. Ik ben Alain en uit dankbaarheid voor wat België voor mij heeft gedaan bied ik nu jullie graag jullie drank aan. Heb je al besteld?
Wij: neen, we hebben nog niet besteld.
Hij: Wat willen jullie?
Wij (overrompeld door de gehele situatie stotteren): een koffie en een warme chocolademelk.
Hij bestelt voor ons, rekent af, zwaait nog eens en is verdwenen, de straat op, terug naar zijn werk.
We hebben nog even gevraagd of hij dan hier in de buurt woont, maar "neen" zegt hij lachend, dat is veel te duur voor mij.
Verbouwereerd, overweldigd, verbluft hebben we onze bekers aangenomen en zijn die gaan opdrinken op een bankje langs 5th Avenue.
Alain kwam, zag en overdonderde ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten