En de dichter Marc Tritsmans herontdekt de lente in zijn bundel "Studie van de schaduw" (uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2010, blz.36).
LENTE (REVISITED)
en toch altijd opnieuw met dat jongere
bonkende hart en die verliefd knikkende knieën
mij de ogen uitkijkend op al die ritselende, fluisterende
knisperende frutseltjes, gewichtloos zeilende, lichtgevende
pluisjes, doorkijkvliesjes, kleverig glanzende, zich langoureus
ontvouwende aanhangseltjes, stampertjes, slurfjes
me tot in de diepste uithoek van mijn longen uitleverend
aan dit onzichtbare bombardement van ontketende en
schaamteloos alle grenzen overschrijdende feromonen
me de oren laten volstromen met op de rand van de waanzin
balancerende, watervlugge fuga's, duetten, kakofonieën
van gesnater, gekwetter, trillers, glottisslagen
bij invallende duisternis trachtend me uit dit broeierige
kolkende feestgedruis los te rukken maar vrezend dat ik
niet meer in mijn andere, koelere leven weer naar binnen wil
Als je deze verzen luidop leest voel je als meegezogen in een overdaad aan prikkels die al je zintuigen op scherp zetten: je ogen, je oren, je neus(o.a. de feromonen: die moest ik even opzoeken om te ontdekken dat het om insecten lokkende geuren gaat).
En ook mijn tuin doet zijn best, zie maar bij onderstaande foto vandaag genomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten