 |
| (irissen - 7 mei 2017) |
VOORJAAR
Het licht vlaagt over 't land in stoten,
wekkend het kort en straf geflonker
der blauwe wind-gefronsde sloten;
het gras gloeit op, dooft uit, is donker.
Twee lammren naast een stijf grauw schoop
staan wit, bedrukt van jeugd in 't gras...
Ik had vergeten hoe het was
en dat de lente niet stil bloeien,
zacht dromen is, maar hevig groeien,
schoon en hartstochtelijk beginnen,
opspringen uit een diepe slaap,
wegdansen zonder te bezinnen.
Het hoge gras dat door een harde voorjaarswind wordt opgezweept en neergeslagen, dat door de zon glinstering krijgt en door een voorbij-jagende wolk plots heel zwart-groen ziet, Vasalis schildert het in enkele trefzekere woorden.
De lente is niet voor doetjes, voor de dichteres is dit duidelijk. Even was ze het vergeten, maar nu beseft ze het weer ten volle: lente is hevig groeien, opspringen, wegdansen. Zoals een mens die wat ouder wordt, vergeten is hoe jong zijn heel heftig kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten