In het kader van de poëzieweek 2019 zal ik elke dag tijdens deze week op deze blog een poëticaal gedicht plaatsen, een gedicht over dichten en het metier van het dichterschap.
Dichters vragen zich al dichtend zo vaak af waar ze mee bezig zijn. Wat is dat: poëzie schrijven? Wat is poëzie? Ook al schrijven ze over van alles en nog meer, bijna alle dichters schrijven ook over hun ambacht, hun vak, die tegelijk hun passie is.
Hier lezen we, bij wijze van aftrap, een van de vele poëzie-gedichten van Remco Campert.
POËZIE
De letter verlangt naar woorden
en de witte stilte ertussen
woorden haken naar de regel
en zijn regelrechte loop
de regel wil poëzie zijn
ordeloos en liefdevol open
de poëzie kijkt popelend uit
naar zijn filmer
die filmt alsof het gedrukt staat
(uit: Remco Campert, Dichter. Amsterdam, 2015, blz. 715)
Wat ik zo mooi vind zijn die drie woorden die volgens Campert zo typisch zijn voor echte poëzie, nl. ordeloos, liefdevol en open. Elk gedicht heeft iets ontregelend én iets gedreven. Elk gedicht is maar een mooi en goed gedicht als het open blijft voor de lezer, niet tot een dwingende eensluidende lezing aanzet. De dichter stelt zijn woorden open voor wie liefdevol, met een aandachtige welwillendheid wil lezen.
En de dichter wil gelezen worden, gezien, gefilmd... Daarom is een initiatief als de week van de poëzie zo goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten