In Memoriam José De Poortere

Op 15 augustus is José De Poortere overleden op 84-jarige leeftijd. De priester-dichter was geen 'grote' dichter, maar zijn eigenzinnig oeuvre heb ik altijd wel kunnen waarderen.
In zijn gedichten slaagde hij er meestal in om persoonlijke anekdotiek en aandachtige beschouwing naadloos te combineren met ruimere maatschappelijke, klassiek-literaire en religieuze motieven.

Als hulde hier twee gedichten van de overledene uit zijn bundel "Van een man zonder helm" (uitgegeven bij vzw Zuid & Noord, Beringen, 1997, blz. 37 en blz. 32). In het eerste gedicht gaat een natuurobservatie samen met een diepmenselijke verzuchting.

Ik hoop dat de wind opkomt
om dode rozen uit te wuiven
uit de haag uit de takken.
Ik hoop dat de wind opkomt
alles verwijdert
tot ik bevrijd fluit
als een vogel hoger op
uit dode rozen stijgt.

Het tweede gedicht, ook meer dan twintig jaar geleden geschreven, blijft met zijn verontwaardiging nog altijd brandend actueel. We zien hoe mensen in alle hoeken van de wereld stemmen op personen en partijen die een simplistisch en polariserend verhaal brengen van wij tegen zij. Door dit verhaal te bevestigen worden oorlog en onrecht verder gevoed. 
Het gedicht, gepubliceerd in 1997, refereert misschien naar de Nobelprijswinnaar voor de vrede van dat jaar, nl. de International Campaign to Ban Landmines.

Erger dan het scheiden
van wetenschap en geest
is het inkrimpen van kracht
om onrecht uit te roeien,
we onthouden kinderen vrede:
een moeder, een vader, een broeder,
we geven het spelende kind een mijn,
scheuren zijn voet, zijn been, zijn oog,
zijn oor, zijn lip, zijn hand.

Dat de dichter nu bevrijd moge fluiten als een vogel boven alle dode rozen uit...