Venetië : sotoportego

Venetië was en is voor kunstenaars een bron van inspiratie. Schilders, beeldende kunstenaars, schrijvers en dichters, componisten en filmregisseurs... ze vinden altijd weer een manier om nieuw om te gaan met glorie en verval, met mythes en verhalen, met grote geschiedenis en verhalen van kleine zoekende mensen.

(eigen foto 10 juni 2019 7u15)

De Vlaamse schrijver en dichter Stefan Hertmans knoopt in één gedicht zoveel samen: de geuren en smaken van de stad, de oude mythe van Oedipus, de zee en de nacht in hun verschillende soms tegenstrijdige gedaantes, de kunstgeschiedenis (Carpaccio), de tover van een onvatbare zang. Al lezend verdwalen we mee in dit kluwen van straatjes, steegjes, kanaaltjes, bruggetjes en doorgangen.

VERWENSING VAN RUIMTE (VENETIË)

Je loopt die ene uit
en ziet piazza's grijnzen;
boten vervoeren schimmen
die in extase staan tot aan
een visdoorstonken halte.
Rituelen elke dag.

Inktvis ademt je voeten zwart,
we moeten door passages.

Zattere, hou me aan de mast.
Want zee kruipt groen
op trappen en mijn matroos
bond me niet vast.

Ik hoor je zingen tussen dode
mannen, zeer ver noordwaarts,
ik hoor het klotsen van de ruimte
in de nacht.

Pleinen verzwelgen ons,
vooral in duister,
sottoportego,

een geheime holte
waarin Carpaccio's hagedis
op ons wacht.

(Stefan Hertmans, in: Suburbia. De mooiste gedichten over de stad uit Nederland & Vlaanderen. Verzameld door Johan van Cauwenberge, Uitgeverij P, Leuven, 2003, blz. 41)