Hij toont de dubbelzinnigheid van de stad, die dichters allerhande heeft geïnspireerd (Burroughs, Pound, Cummings) enerzijds, maar anderzijds tijdens de kunstbiënnale een gemengd publiek aantrekt van rijke snobs en idealistische alternatievelingen.
Daar tussenin plaatst hij de eigenzinnige schilder de Chirico.
 |
| (zelfportret van de Chirico foto: Marc Deconinck) |
VENETIË
11
Venice, zegt Bill Burroughs, met een in lood gesmolten kuch,
& -
& de Biënnale in de Giardini. En Pound 'daalde
toen af naar het schip'. Cummings huivert bij de botermelk
rondom de lamme boten.
En nu de schilders en de collectors. Ze kunnen
niet lezen maar ze kopen. Ze offreren roze en groene cocktails
op de Piazza of charteren yachts voor hun parties
waar wij, gewillig vee, linkse petities ondertekenen
voor de vrijheid van klank en van palet. In dit ballet
zit onbeweeglijk, als blind en geboetseerd in diepgekoelde was,
in de zon Chirico schilder van de stilte en
vervalser van zijn eigen doeken.
Men mijdt hem wel, men mijdt hem niet,
men vreest hem omdat hij zwijgt in deze kooi van kraaien,
een schilder nog uit het begin van deze eeuw. De Biënnale & -
(uit: Suburbia. De mooiste gedichten over de stad uit Nederland & Vlaanderen. Verzameld door Johan van Cauwenberge. Uitg. P, Leuven, 2003, blz.131)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten