Zelfs met al onze luxe, onze communicatie-mogelijkheden, onze legale 'uitbraak-kansen' om te wandelen of te fietsen heerst bij velen de ervaring van te leven in een cel.
Maar deze beleving, die hoe dan ook tijdelijk is, kan ons misschien dichter brengen bij de toestand van vele mensen die onrechtmatig opgesloten zitten in een gevangenis en van vele mensen die leven onder een dictatoriaal regime zonder kans om te kunnen vluchten. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de miljoenen armen in Venezuela, maar je kan er zelf vele andere situaties naast leggen, schrijnende toestanden die nu door corona niet in het nieuws geraken.
Een vluchteling uit Libië schreef een liedje over zijn/haar beleving van onvrijheid.
LIEDJE
 |
| (Watou poëziezomer 2010) |
geef me een uitzicht
maak me een mantel
schrijf me een gedicht
breek me een steen
maak me een poort
stuur me een ster
geef me een woord
bouw me een cel
met vier wanden licht
schenk me de vrijheid
van jouw gezicht
Gedicht van een anoniem vluchteling uit Libië gevonden in: Hoop. Gedichten over grenzen, (reeks het museum van de poëzie) uitgegeven door Bekking & Blitz in samenwerking met Amnesty International, 2016, blz.13.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten