Zijn installaties willen de toeschouwer aanzetten tot zelfreflectie : wie zijn wij als mens? wat vinden we belangrijk? en is dat dan werkelijk zo belangrijk?
De menselijke vergankelijkheid is iets wat Kris Martin sterk bezig houdt. In de beeldende kunsten is er een lange traditie van zogenaamde "vanitas"-schilderijen. Het Latijnse woord vanitas betekent ijdelheid, nietigheid. In de schilderkunst worden op de
zogenaamde vanitas-doeken voorwerpen weergegeven die herinneren aan de dood, vergankelijkheid en nietigheid van de mens zoals een schedel, een zandloper, beenderen etc. Je ziet hier als voorbeeld een doek van Pieter Claesz uit 1625, te zien in het Frans Halsmuseum in Haarlem.
 |
| ©Frans Halsmuseum |
Kris Martin liet - enigszins in deze vanitastraditie -in zijn schedel scannen, plotten, afgieten en verzilveren. In de bezoekersgids schrijft hijzelf hierbij: "Het is de eerste schedel van een levende mens in de kunstgeschiedenis".
 |
| (eigen foto) |
Nog een ander werk sluit aan bij het vanitas-thema.
Het werk "Spatium" bestaat uit 12 Lambda-prints van de binnenkant van de schedel van een jonge 15e-eeuwse monnik. Deze prints zijn uitvergrote foto's van delen van deze schedel en zonder deze toelichting zou je denken dat het satellietbeelden zijn van een woestijn.
Kris Martin verbindt zo de grote wereld met het kleine leven van een mens en hij maakt zo een brug tussen de 15e eeuw en onze tijd.
Het beeld van deze schedels hebben eenzelfde effect als de klassieke vanitas-doeken: ons confronteren met onze eigen nietigheid en ijdelheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten