In de boeiende debuutbundel van Mattijs Deraedt (°1993) lezen we hoe een jonge man, anno nu, probeert op te groeien en op zoek is naar zijn identiteit als mens en als 'man'. Hij doet dat met een grote taalvaardigheid en heel beeldig. De bundel "De schaduw van wat zo graag in de zon was blijven staan" werd vorig jaar (2020) uitgegeven door het Poëziecentrum in Gent.
Hieruit een vers dat mij onmiddellijk terugvoerde naar de film "Melancholia" van Lars von Trier (2011). In gedicht en in film gaat het over een hemellichaam dat naar de aarde drijft en dàt gegeven heeft blijkbaar een grote impact op ons, aardbewoners. In beide speelt stilte ook een grote rol en dat dubbelzinnige gevoel van angst en opwinding.
De officiële trailer kan je hier zien :
En hier het vers van Mattijs Deraedt :
MAANKUS
Vannacht droomde ik
dat er een maan naar de aarde dreef.
Op de radio sprak men van een kus
tussen hemellichamen.
Wij woonden aan de goede kant
en gingen de straat op.
Het leek wel nieuwjaar, we telden af
en toen de nul weerklonk,
zagen we een gloed achter de huizen.
Geen geluid, enkel die gloed,
van gele, torenhoge vlammen.
(uit: De schaduw van wat zo graag in de zon was blijven staan, blz. 45)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten