Kunst kan mensen betoveren. Een woord, een beeld, een schilderij, een muziekwerk, een lied, een toneelstuk, een film : ze kunnen de toeschouwer/toehoorder meetrekken in een verhaal of sfeer en wegvoeren van de dagelijkse besognes. Wie deze blog regelmatig leest, weet dat ik mij graag laat meevoeren door de poëzie. Bij uitgeverij Rainbow verscheen eind 2020 een mooie bijzondere bloemlezing met gedichten die iets hebben met de kleur blauw. De bundel is samengesteld door Elisabeth Lockhorn en kreeg de titel mee : En blauw zal alles zijn. Een boekje dat ik iedereen kan aanbevelen omdat het toegankelijke gedichten bevat van goede kwaliteit en van vaak heel bekende dichters.
Het gedicht dat ik daaruit heb gekozen (blz. 134) combineert de tover van het woord met de tover van een schilderij. Om je te laten betoveren...om even in een blauwe wereld te mogen verdwalen.
Het vers is van H.J. van Tienhoven (1923-1990) en hij probeert zijn fascinatie voor een bekend schilderij van Franz Marc (1880-1916) in woorden te vatten.
Die blauen Pferde
 |
| (foto gevonden op internet) |
Franz Marc, uw blauwe paarden leggen haar
verliefde hoofden op elkanders schouder.
Omdat ze jong zijn worden ze niet ouder.
Ik ken ze nu al bijna zestien jaar.
En al die jaren hangen ze aan de muur
en zien hoe ik verouder, ieder uur.
Die betovering door de kunst is echter geen escapisme want juist confronterend: onze eigen eindigheid komen we tegen via een onverbiddelijke schoonheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten