Woord en beeld -18- Jan Fabre

De artistieke duizendpoot Jan Fabre heeft energie te veel. Hij werkt aan meerdere projecten tegelijk en voelt de drang om zich te profileren als toneelschrijver, beeldenmaker, tekenaar, performance-artiest, muziektheaterregisseur. Ik sta vaak verstomd bij zijn veelzijdig werk. Langs de ene kant maakt hij beelden, waarbij hij niet gespeend is van enige ijdelheid om zichzelf als immer terugkerend model te gebruiken, langs de andere kant loopt hij storm tegen gevestigde waarden en opvattingen binnen het opera- en (muziek)theatergebeuren. Meestal kom ik buiten na een voorstelling van Fabre helemaal overdonderd. Ook zijn beeldend werk toont vakmanschap van hem (of zijn onderaannemers die de werken maken?). Maar  vaak, als de storm is gaan liggen, blijf ik achter met een vaag gevoel. De beeldende werken blijven in het geheugen hangen in een flou artistique, in een onbestemdheid die niet helemaal bevredigd.

Vorig voorjaar was er in Namen de confrontatie tussen Rops en Fabre. Op een zonnig aprildag zocht ik Fabre op nabij Rops. Het was bij momenten mooi, maar de schildpad, de wolkenmeter, de behoeder van het vlammetje...her en der in de stad verspreid moesten er vooral voor zorgen dat de kunsttoeristen heel de stad Namen verkenden. Dat idee bleef bij mij hangen. Zijn beelden en opstellingen leverden wel leuke foto's op, en dat is ook altijd meegenomen. Hier enkele foto's.

Ik moest aan deze tentoonstelling terugdenken enige weken terug bij het doorbladeren van het weekblad Knack (6 januari 2016).
Wat gedrongen op blz. 91 van dat nummer vond ik een gedicht van Paul Claes over Fabre. Voor deze dichter is Fabre enkel enige karamellenverzen waard. Zijn appreciatie spreekt uit de vorm en de inhoud van dit 'gedicht' wat wellicht nooit enige bundel van Paul Claes zal halen. Hier mag je meelezen.

HOMO FABER

Jan prikt een kever op een priem
en noemt het resultaat subliem.
Hij smijt met katten in 't stadhuis
en toont de kathedraal zijn kruis.

Met zuilen van gerookte ham
verdient hij dik zijn boterham.
Bij wijze van performance likt
hij af wat hij blauw heeft gebict.

Jan is de krijger van de schoonheid
die kitsch in het kwadraat
tentoonspreidt,
een meesterlijke mystificator
van het moderne kunsttheater.

De grijnzende provocateur
bracht het tot hofdecorateur
en kreeg voor zijn zelfplagiaat
een Antwerps eredoctoraat.

Jan rijdt zijn schildpad in de prak
en meet de wolken op het dak.
Hij klimt om de Olympusberg,
maar blijft een artistieke dwerg.