Ik wil bij het begin van deze schrikkelmaand een februari-gedicht van Lut de Block delen uit haar laatste bundel (Een tijdelijk onderdak, De Arbeiderspers, 2015).
DE TWEEDE VAN TWAALF
Is er nog hoop dat de wereld iets wordt?
Of houden we onszelf in de dodelijke wurggreep
van een versteend verleden? Spijt is wat de geit
schijt, schuld de bult die we zo node willen torsen.
We denken snel dat we verliezers zijn.
Hebben we schrik van deze schrikkeltijd
de nieuwe ijstijd, de kort gesprokkelde
die ons belaagt met extra etmaal?
We kunnen afscheid leren, oud zeer weren.
We moeten dooien, smelten, krimpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten