Noem mij, noem mij

Het ene verhaal roept het andere verhaal op, zo gaat dat tijdens gesprekken en zo gaat dat ook in een mensenhoofd. Een bedenking, een ander verhaal, een vraag kan een kettingreactie op gang brengen.

Zo was het ook bij mij enkele dagen terug.

Het begon met een vraag. Een jonge man vroeg hoe het was om op te groeien op het platteland als homo. Hij was opgegroeid en zich van zijn eigen geaardheid bewust geworden in de dagen dat het homohuwelijk al was goedgekeurd en dat zich outten als gay (doorgaans) niet meer (zo) moeilijk is. Alhoewel... enkele dagen geleden plaatste een Youtuber een wel heel confronterende video op You Tube waar hij aan  jonge mensen op straat vroeg : wat zou je doen als jouw kind homo is?
https://www.youtube.com/watch?v=8bscEg6JDgo

 AIDS en de eerste Pride-optochten beleeft deze jonge vraagsteller als de prehistorie, een tijdperk lang geleden. Maar het ontroerde mij dat hij wel beseft dat een generatie aan het uitsterven is en hij wil hun verhalen horen. 

Deze vraag wierp mij terug op mijn eigen kwetsbaarheid, mijn breekbaarheid. Zich outten was (en is soms nog) een lastige karwei, voor mij en voor vele homomannen en gay-jongeren.

Zo kwamen in mijn hoofd andere verhalen vol broosheid, breekbaarheid weer naar boven.

Er waren enkele verhalen van hoe binnen eenzelfde familie de geaardheid van een zoon tot spanningen leidde bij familiebijeenkomsten en soms zelfs tot jarenlange breuken.  Er was ook een verhaal van hoe een vriend zich zonder verweer vond bij onverwachte uitspraken van zijn vriend. 

Verhalen die mijn leven binnenkwamen en gewekt werden door die ene vraag. Verhalen over breekbaarheid.

(afbeelding gevonden op internet)

Als homo besef ik ten volle hoe elke mens zijn geheimen met zich meedraagt en hoe kostbaar het is dat vriendschap ruimte laat voor het anders-zijn van een ander.
Hoe kwetsbaar is een mens soms, breekbaar midden de onverwachte wisselingen in een leven.
Hoe getekend door levenskwetsuren, frustraties, onvervulde en soms onvervulbare verlangens, ontgoochelingen, misbruikt vertrouwen zijn wij niet allemaal mensen.
En toch, soms trek ik zelf  een ijzeren pantser aan waarmee ik denk mijzelf te beschermen en de ander van mij af te houden. En bij anderen rondom zie ik ook zo'n reacties.

Zo diepte ik een kleine poëziebundel op, die ik al koester sedert begin jaren 1980. Neeltje Maria Min schreef de dunne, broze bundel "Voor wie ik liefheb wil ik heten" en hieruit het gedicht dat de titel gaf aan deze bundel.

mijn moeder is mijn naam vergeten,

mijn kind weet nog niet hoe ik heet.

hoe moet ik mij geborgen weten?

noem mij, bevestig mijn bestaan,

laat mijn naam zijn als een keten.

noem mij, noem mij, spreek mij aan,

o, noem mij bij mijn diepste naam.

voor wie ik liefheb, wil ik heten.

Hoe ik dit gedicht hebt leren kennen is op zich ook niet gewoon. Begin de jaren 1980 waren er op de radio (BRT 1 toen) nog uitzendingen van de schoolradio. Op een voormiddag kwam ik zo midden een les Nederlands, waar juist dit gedicht besproken werd, niet kapot geanalyseerd. Ik was er zo door geraakt dat ik in de weken nadien deze bundel gekocht heb.