Wat mij in deze film vooral heeft getroffen zijn en hem tot een betere film maken zijn twee aspecten: de nuances en de traagheid.
De hoofdrolspelers staan er ook en helpen de verschillende belevingswijzen mee te leven. Verdriet, woede, vlucht in nationalisme, hoop, verlangen, meeleven, cliché-denken, verwarring,...Ze krijgen hun tijd.
En het andere aspect dat mij doet zeggen dat het een van de betere films is, is zijn nuances. De film is grotendeels in zwart/wit maar deze keuze dient een verhaal vol nuances. In het verhaal is bijna niets zwart of wit, goed of slecht, juist of fout, lafheid of moed, licht of donker, leugen of waarheid... Het is een verhaal van de mens in al zijn verscheurdheid en gebrokenheid, zijn rouw en zijn verdriet, zijn hoop en verlangen, zijn vertrouwen en zijn wantrouwen. Geen of-of verhaal, maar een en-en-verhaal.
De enige keren dat deze menselijke mengelmoes en verwarring worden doorbroken zijn twee scènes die de 'boodschap' van Ozon net iets te dik in de verf zetten. Er wordt telkens in een café gezongen, telkens een nationalistisch lied, eerst in het Duits in Quedlinburg(Die wacht am Rhein), later in Parijs in het Frans(de Marseillaise), mooi verdeeld dus. Wil Ozon hiermee duidelijk maken: nationalisme en patriottisme zijn misplaatst om de ware impact van een oorlog tot zijn recht te laten komen en ze leiden alleen maar tot nieuwe spanningen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten