In memoriam matris -8-

Twee jaar geleden, 2 september 2014, vierden we de honderdste verjaardag van mijn moeder. Ze was de ster van de dag en beleefde alles in intense dankbaarheid en alertheid.
Het eeuwig leven heeft ze dus gehad. En haar dood kan daar niets aan veranderen.
Want die dood is niets, zo zegt de dichter toch.

Zo lezen we het toch in dit gedicht van Willem Thies in Het Liegend Konijn 2016/1, blz.201.

Van korst tot korst

(foto van internet)

Dood, ken uzelf.
U bent niet de grasscheut,
die zelfs hoog in dakgoten groeit,
als verdwaald.
Niet het sap geperst uit de stengel van een plant,
niet het vlees van een blad, de lenige
tak van een es.
Niet het scheerschuim dat ik van mijn wang schraap
en met het ijzervijlsel van mijn stoppels wegspoel.
Niet het druipend haar na de douche.
Niet de insecten onder de stoeptegel, in de voegen
van een muur, in holtes en nissen.
Niet het gekliefde hout in de schuur, niet de hete
as in de haard, de nagloed.
Niet het scherp gesneden brood dat wij lezen
van korst tot korst.
Niet het rag dat de wijnfles bedekt noch het stof.
Niet de stem of zijn echo.
Niet de schaduw van een zwaluw.
Niet huid. Niet weefsel. Niet kraakbeen.
Niet een zweem, een vezel, een dunne draad licht
gebroken, dood, u bent niets.