De vier seizoenen

Op deze mei-morgen hoorde ik Vivaldi en zijn 'lente'. Gemakkelijke ochtendmuziek op de klassieke radiozender Klara, een zeer evidente keuze. Ik dacht bij dit deeltje uit de vier seizoenen terug aan een gedicht van de nieuwe Nederlander Baban Kirkuki uit zijn bundel "Licht onbekend" (uitg. P, 2013).

SCHOOL DER SEIZOENEN

Als je verdrietig bent herfst                                   

(Botticelli, La Primavera )

met het beëindigen van je groen en je schaduw,
leer ik van jou de betekenis van het verlies
die aan mijn wereld toebehoort.

Als je lacht lente
met je nieuwe geboorte
die misschien voor een tijd
hoop kan geven,
leer ik van jou
dat het leven soms te verdragen is.

Jouw komst zomer
een gast met licht en vrolijkheid,
misschien leer ik van jou
het simpel zijn en van de zee houden.

Zonder meer jij winter
jouw hart is nat
jouw ziel is avontuur,
zij leren mij de betekenis van
de tranen en de pracht van de ontdekking.

Doorheen deze verzen vermoed ik als lezer een heel verhaal dat gekleurd is door het vluchteling-zijn van de schrijver. En dat vermoeden maakt mij stil en relativeert mijn ongeduld naar het uitblijven van een 'echte' lente met meer zon en warmere temperaturen.