Tijd voor de tuin: de merel.

Een tuin hebben is zo'n onvoorstelbare luxe. Ja, hij vraagt wel van tijd tot tijd werk, maar toch.

Tijdens zo'n tuinopfrisbeurt zag ik dan een jonge merel parmantig heen en weer wippen, tot op één meter van mij, onverschrokken, want ja...die tuin is toch mooi van hem. En die mens, die mag er blijkbaar ook rondlopen.

In het recente nummer van "Het Liegend Konijn" (2017/1) las ik dan ook met veel plezier en een vorm van herkenning dit mooie gedicht van Marjoleine De Vos (blz.253):

MERELS TEN SPIJT

(afbeelding gevonden op het internet)

Het is wel duidelijk, de merel in de tuin

denkt nooit eens dat hij leeft. Alles is

zoals het is, bekommernis is flauwekul,

hij ziet de kat en weet dat hij de boom

in moet. Dat ziet hij goed.

Maar in het gras een mens, die denkt

aan straks en toen, die steeds weer wil

dat alles anders is. De hele aarde nieuw

en liefst de hemel ook want wat er is,

merels ten spijt, is niet echt goed.

Een mens heeft vaak geen flauw idee

van hoe het leven moet.