Bijzonder intrigerend vond ik het kunstwerk van Maarten Baas "Grandfather's Clock".
Het toont volgens mij hoe we onder de dwang van de chronologische economische tijd onze menselijkheid verliezen. Gejaagd door de klok zien we mensen niet meer echt als andere mensen, maar eerder als schimmen. Zieken worden patiënten, andere weggebruikers worden 'in de weg lopers of rijders', werknemers worden kosten, enz.
In zijn performance tekent een man in een staande klok wijzers, waarop hij ze uitveegt en weer hertekent in een eindeloze cyclus en zelf is zijn gezicht slechts een schim. Wie zo bezig is om geen tijd te verliezen, om geen minuut te missen, die verliest zijn gelaat, mist zijn menselijkheid. Zo heb ik deze performance ervaren.
 |
| (eigen foto 9 mei 2017) |
Dit werk doet me ook denken aan dat prachtige maar intrieste lied van Jacques Brel over oude mensen "Les vieux". Op You Tube vind je versies in het Frans en ook versies met de mooie Nederlandse vertaling gezongen door Liesbeth List. De muziek laat de klok, de chronologische tijd, voort tikken en de tekst spreekt de beleving uit. Dit lied had ook niet misstaan in Gaabeek.
Hier geef ik enkel even het refrein in het Nederlands:
Dan is daar weer de klok
die voort klikt op de schouw
die slingert: kom je mee
kom je ja, kom je nee,
slingert: ik wacht op jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten