Het is weer even méér missen.
Zoals in dit gedicht van Maria Vasalis.
MOEDER
Er was niets, dacht ik altijd, denk ik nog,
dat je niet kon. Heel mooie pakjes maken
ritselend met bruin papier -
de stroeve jampot opendoen, wonden verbinden
gireren, condoleancebrieven schrijven,
voorlezen, spreken in vijf talen, bijna
verdronken honden uit het water halen
levendig luisteren naar langdradige verhalen.
Maar bij het einde van het lied zei je:
ik kan het niet, liefje, ik kan het niet.
En je bedoelde doodgaan. Uren door het mulle zand
gestrompeld, houvast zoekend met je hand.
Ook dat heb je tenslotte toch gekund,
beminde. En aan het strand zal ik je later vinden.
Laat me je vinden. Je kan het toch?
(uit: De oude kustlijn, Amsterdam, 2002, blz.22)
Natuurlijk drukt dit gedicht niet volledig de situatie van mijn moeder uit, maar zovele herkenbare herinneringen en een herkenbaar gevoel van geborgenheid, betrouwbaarheid en gemis eraan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten