Operaballet Vlaanderen brengt dit seizoen haar producties samen onder de overkoepelende noemer: "vergankelijkheid". In de twee opera-producties tot nu toe komt dit onder meer tot uitdrukking via de twee hoofdfiguren die telkens blootsvoets op scene staan.
Er was eerst Lohengrin, de mythische held, die in de gelijknamige opera van Wagner als een soort messiasfiguur werd voorgesteld in een witte uitrusting én ongeschoeid. En in de voorbije weken was er de opera van Philip Glass "Satyagraha" met als centrale figuur Mahatma Gandhi, die ook zonder schoeisel in witte doeken centraal stond.
 |
| (uit opera Lohengrin, Vlaamse Opera - beeld van website operaballet Vlaanderen) |
Zonder schoenen door de wereld stappen: een sterk beeld van kwetsbaarheid en vergankelijkheid. Wie blootsvoets is riskeert zich te kwetsen aan de weg en zal veel intenser voelen als iemand hem of haar op de tenen trapt. Tegelijkertijd kan je minder weerwerk bieden, je kan niet hard rondom schoppen om te reageren op agressie of om je machteloosheid te uiten. Het is een beeld van de menselijke breekbaarheid en van de menselijke gelijkheid. Vele verkopers in boetieks of galeries, vele obers en hotelmanagers kijken bij het binnenkomen van een nieuwe (potentiële) klant vaak heel even terloops naar de voeten. Aan de schoenen die mensen dragen schatten ze in welke persoon voor hen staat. Mochten we allemaal blootsvoets door het leven gaan, dan zouden we meer gelijk door de wereld gaan, denk ik dan. Want als ik Lohengrin zo zag op de scene van de Gentse opera, dan voel je dat die stoere man toch ook zo kwetsbaar is...wat verder in de opera ook blijkt.
Deze twee opera's stellen mij de vraag: hoe kwetsbaar en menselijk stellen we onszelf op of verbergen we onze vergankelijkheid achter dure schoenen en stralende kleren? Welke betekenis voor of invloed op de samenleving hebben mensen die op blote voeten door het leven durven te gaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten