In memoriam matris -16-

Het is nu al meer dan vier jaar geleden dat mijn moeder gestorven is en vandaag is het weer haar verjaardag, hoe dan ook. Over haar sterven kan men zeggen dat ze op een gezegende leeftijd én zachtjes is heen gegaan. Dit maakt dat het verdriet en het gemis zachter kleurt.
Er zijn momenten dat je troost zoekt in herinneringen, in foto's, in muziek of nabijheid van beminden. Maar het verdriet blijft er en het is een ander gezicht van je gehechtheid, je betrokkenheid, je verbondenheid met de overledene. In een recent interview met de Nederlandse dichteres Hester Knibbe sprak zij over haar zogenaamde rouwgedichten: "Het is een van mijn thema's, noodgedwongen, maar het is zeker niet zo dat ik die rouw koester. De gedichten die ik erover schrijf, ontstaan soms tot mijn eigen verbazing. Ik zoek het niet op en ik ga er niet omheen. Het verdriet hoeft ook niet weggetroost te worden. Ik heb vaak moeite met het woord 'troost'. "(De Standaard der Letteren, 15/03/2019)

Het verdriet hoeft niet weggetroost te worden. Ook niet, ik zou zelfs zeggen, zeker niet op deze verjaardag van mijn moeder. Iets gelijkaardigs herken ik in een vers van Hubert van Herreweghen.

(Santiago de Compostella
juli 2009
eigen foto)

                                                                                         
MUZIEK

Wat voor muziek is dat?

Ook als een speler kent
zijn wijs, zijn instrument,
ben ik zijn janken zat;
er is alleen in 't zwijgen
dat naar zijn klokhuis boort
een echo van een hijgen
slechts door de ziel gehoord,
wanneer ik ingetogen
denk hoe daar in den hoge
een zon, een ziel die blinkt
-mijn moeder- lacht en zingt.

(uit: Verzamelde gedichten, uitg. Lannoo, 1986, blz. 155)

De stilte doet meer recht aan de aanwezige afwezigheid dan welke muziek ook.
Moeder, in je afwezigheid blijf je aanwezig, op deze dag zeker.