Dat voel je als je binnenin deze spelonk van goud en donkerte rondloopt. De glorie verwijst naar vergane grootheid en de dreiging van de opkomende zeespiegel vergroot het besef van vergankelijkheid. Deze ervaring had ook al de dichter Rainer Maria Rilke. In een gedicht uit zijn bundel "Nieuwe gedichten. Het andere deel." (1908) verwoordt hij deze mengeling van weemoed, bewondering en verwondering.
 |
| (eigen foto 9 juni 2019 11u30) |
SAN MARCO
Venetië
Dit innerlijk dat zich hier wendt en welft
binnen het goudkobalt, als uitgehold,
rondkantig, glad, met kostbaarheid gezalfd,
was van het duister van de staat vervuld,
duister dat heimelijk toenam, tegenspel
biedend aan licht dat zich in al zijn dingen
zo had vermeerderd dat ze haast vergingen-,
Plotseling twijfel je: vergaan ze wèl?
Terug dring je de harde galerij
die, als een mijngang, in de glans nabij
de welving hangt; je ziet de gave klaarte
van 't uitzicht: maar weemoedig in het weten
dat je haar matte heden af zult meten
aan 't voortbestaan, vlakbij, van de vier paarden.
(Rainer Maria Rilke, Nieuwe gedichten. Het andere deel. Vertaald en van commentaar voorzien door Peter Verstegen. Uitg. G.A. van Oorschot, Amsterdam, 1998, blz. 141)
In de verzen 4 tot 7 verwijst de dichter naar de soms slinkse manieren waarmee de dogestad zich verrijkte en zijn positie probeerde te handhaven en versterken. De basiliek is daarom ook een symbool voor de stad en zijn positie.
De laatste regels verwijzen ernaar dat de dichter bij zijn bezoek ook geklommen is tot bij de vier paarden voor de koepel, van waar je kan uitkijken over het plein en de stad.
 |
| (eigen foto 9 juni 2019 11u30) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten