Herdenken

November begint met een traditie die ons confronteert met doorleefde verlieservaringen en met onze eigen onvolmaaktheid en eindigheid. Ook al is dit niet aangenaam, het is toch zinvol om dit te herdenken. Het is voor hart en geest gezond om de dood en de eigen doden die iedere mens meedraagt in de rugzak van zijn leven, niet uit de weg te gaan. Het is een daad van psychische hygiëne die we blijvend moeten herhalen, want van één ding zijn we zeker: eens is het onze beurt om over het lijden van dit leven heen te gaan.
Ook de dichter weet dat en kan ons helpen.
Wie echt rouwt komt de persoon die gemist wordt echter voortdurend tegen in vele alledaagse voorwerpen en op de meest onverwachte momenten. Norbert de Meyer (°1948) verwoordt dit treffend in een gedicht dat dank zij de website Het gezeefde gedicht  en de uitgeverij P (Leuven) nu ook tot ons kan komen (http://www.hetgezeefdegedicht.be/). 

enzovoort

zo gaat hij soms voorbij:
op de hoedenplank die zijn onzichtbaar

(Highgate Cemetery Londen - eigen foto 2010)

hoofd draagt, in de overmaatse
bril beslagen door de kilte,
in het gouden uurwerk
dat nooit goed liep en
niet van goud bovendien,
in de dasspeld omgesmolten tot
ring die klemt om haar vinger.

zo gaat hij nooit voorbij:
na de zoen uit haar kromme hand,
haar blik in zijn starre ogen,
ze raapt zijn schaduw op
voor haar lege nacht,
bergt hem op in haar houten lichaam
en wikkelt hem in de ruis,
houdt hem zwevend op de wereld
om aan zijn hemel te wennen.

(uit: Het gezeefde gedicht. Samenstelling Charles Ducal & Roel Richelieu van Londersele. uitgeverij P, Leuven, 2015, blz.45)