Op 21 juli, gisteren dus, heeft de literaire organisatie VONK & Zonen samen met het Kunstenfestival Watou een eerste nationale Dag van de Traagheid georganiseerd.
Traagheid maakt oplettend, doet ons meer attent zijn voor wat er rondom ons is. Deze traagheid kan soms efficiënter zijn dan gehaast heen en weer te hollen. Denken we maar aan de fabel van de haas en de schildpad. Dichters en andere artiesten helpen om onze zintuigen aan te scherpen.
Om dit initiatief even in de schijnwerper te zetten, plaats ik hier een titelloos gedicht van de Nederlandse dichter Cees Nooteboom, een vers uit de reeks Een spoor in wit zand. Deze reeks maakte de dichter bij werk van de beeldende kunstenaar Cees Andriessen tijdens een project in het voormalige Kruisherenklooster Bentlage (Rheine-Noordrijnland Westfalen-Duitsland) in 2002.
 |
| (Cees Andriessen -- ©Kloster Bentlage) |
Proef de traagheid, laat je ontvoeren door de langzaamheid...
Vergane stemmen
maken geen geluid
de tekst is gebleven,
de leer
van de langzaamheid,
het woord.
Haas legt zijn oren
in zijn nek
angst
voor mijn stappen
drie ooievaars
in de kloosterweide
hiëroglyfen
getekend in het veld
vogels als zonen
van farao
zij denken mijn oog
op zoek naar een kikker
hun dolkstoot
een vonk in de tijd.
(uit: Cees Nooteboom, Licht overal. Gedichten., uitg. De Bezige Bij, Amsterdam, 2012, blz.44)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten