De toekomst en het wormgat

(afbeelding gevonden op internet)

Eind vorig jaar ben ik gaan kijken naar de film "Interstellar". Zelf ben ik niet zo'n fan van sf-films maar twee redenen overtuigden mij om toch te gaan zien. Eerst en vooral omdat mijn echtgenoot zelf wel deze film heel graag wou zien en daarnaast werd hij in de pers-commentaren een  nieuwe "2001 A Space Odyssey" genoemd. En die film had ik wel kunnen smaken...Dus erheen.
Vele spectaculaire beelden en effecten, een vleugje romantiek, en
allerlei gedoe met ruimtetuigen, wormgaten en zwarte gaten,
boodschappen van voorbij de tijd : er was veel te zien en te verwerken.
Wat de toekomst zal brengen is altijd wat onduidelijk... Ongeveer zeven jaar geleden vroeg mijn petekind om haar eindwerk na te lezen. Het onderwerp was het elektronische boek. Nu zouden we spreken over een e-reader. Ze schetste de verschillende mogelijke vormen en materialen waarin dit -toen nog futuristische ding- zou kunnen uitgevoerd worden met de plussen en minnen van de diverse voorstellen. En dan zie je in "Interstellar" nog een zeer ouderwetse bibliotheekkast vol met een massa 'oude' boeken, die dan nog eens een belangrijke rol speelt als communicatiekanaal met het andere tijdsbestel. Het leek mij wat knullig.
Toeval of niet, maar in die periode dat ik "Interstellar" zag, las ik het spannende boek van Peter Hoeg "Smilla's gevoel voor sneeuw". Een boek oorspronkelijk uitgegeven in 1992, dus al meer dan 20 jaar geleden. (Wat zijn boeken toch geduldig : ze blijven staan tot je ze openslaat, al duurt het jaren...). En daarin had ik voor het eerst kennis gemaakt met wormgaten. Ja, natuurwetenschappen en astronomie zijn nu niet bepaald mijn vakgebieden, laat staan dat ik hun evolutie van dichtbij volg. En daarna bleef ik, ongewild, bezig met "Interstellar" want ik begon dan aan het boek van Paul Murray "Skippy tussen de sterren" (oorspronkelijk Skippy dies, uitgegeven in 2010). Dit verhaal speelt zich af in een Ierse kostschool waar een van de hoofdfiguren zijn medestudenten meetrekt in zijn droom om een reis in de tijd te maken. Zijn motivatie is dezelfde als in de film : een plek zoeken om de mensheid naar toe te evacueren als onze aarde helemaal om zeep gaat.
De gelijktijdigheid van dit gegeven vind ik boeiend. Elke generatie heeft zijn sf-film nodig om wat leeft aan dromen en angsten uit te beelden. Kubrick deed het in 1968, Nolan doet het in 2014.
Wat ik vooral aan deze film "Instellar" overhoud? Een poëziebundel van Dylan Thomas (tweetalige bloemlezing) : dit was een dichter dat ik wel eens nader wilde leren kennen, maar dank zij de film is er nu eindelijk de aankoop van deze uitgave. Mijn reis in de tijd én in de geest van Dylan Thomas kan nu beginnen.