Christian Boltanski in Grand Hornu

Je zoekt je een weg in een duistere grote zaal die spaarzaam is verlicht door enkele lampen. Het donkere van de zaal wordt versterkt door de honderden zwarte jassen en mantels die overal ophangen. Het is stil en de stilte wordt meer hoorbaar door de zacht draaiende motor van een altijd draaiend ophangsysteem voor een deel van de kleren. In het begin van de tentoonstelling van Boltanski was geafficheerd dat het verboden was om de kunstwerken aan te raken, maar hier kom je onmogelijk doorheen zonder hier of daar een (al dan niet bewegende) mantel te raken. De foto die ik hier maakte geeft bijlange niet de beklemmende, bevreemdende sfeer weer als je daar je weg zoekt tussen dit zwarte woud van kleren.

Deze tentoonstelling bestaat uit al de typische Boltanski-ingrediënten, zoals ik ze heb leren kennen doorheen de jaren bij vorige exposities, waarbij de dubbeltentoonstelling in Parijs (Grand Palais in de reeks Monumenta en het museum Macval) in januari 2010 meest indruk maakte. We zien hier zelfde bouwstenen terug gebruiken in weer een eigen verhaal : gestapelde metalen dozen met foto's en namen van mensen, foto's en foto-negatieven die spaarzaam verlicht worden, stapels kleren, de hartenklop van mensen en nog meer in een heel doordachte opstelling waar je al toeschouwer niet om de confrontatie heen kunt.

Zoals in Macval (2010) zijn er bijvoorbeeld de suggestieve poppen die je  aanspreken met heel persoonlijke vragen zoals : dit-moi, as-tu eu peur? dit-moi, comment c'est le coma? ...

Het verhaal dat in le grand Hornu wordt gepresenteerd is verbonden met de geschiedenis van de site als mijnwerkersplaats, maar de gelaagde presentatie en beeldtaal van Boltanski laat toe om meer te zien en verder te kijken : de holocaust, de vluchtelingenproblemen, het taboe rond verdriet en rond zwartwerk door mensen in de marge, de herinnering aan geliefden en hoe deze ons ontglipt, de kleren waarin we ons ont/ver-hullen...

Nog tot 16 augustus : aanbevolen.