Als dichter met je woord proberen in dialoog te treden met een beeldend kunstwerk blijft altijd een uitdaging. Ik vind dat zijn composities iets overbrengen van de beeldkracht die Berlinde de Bruyckere in haar sculpurale werken legt. De pijnlijkheid, de onontkoombaarheid van lijden is en blijft een ervaring voorbij alle woorden. Maar toch... Het gedicht maakt de verpletterende ervaring van lijden door de woorden meer beheersbaar, overzienbaar en maakt associaties naar de museale context.
Ik laat je meelezen met compositie 3. Zelf heb ik foto's genomen tijdens de indrukwekkende tentoonstelling in het SMAK in Gent gedurende dit voorjaar. Een van die foto's sluit, denk ik, helemaal aan bij het gedicht.
Compositie 3
het wit gebleekte gewei ontwapend
want uit elkaar gehaald
een vervreemd geraamte
in lijdzame banen gelegd
en opnieuw geknoopt
opgehangen
rode vegen geven kleur
met stof afgebonden stompjes
roepen een lichaam op
én de slachter
kitsch lost op in
de eenvoud van de schikking
de geboorte van een beeld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten