Het gedicht Verlangen uit die bundel brengt mij naar Parijs, naar de daders en slachtoffers van de terreur en naar ons die ons leeg voelen en onwezenlijk.
De vragen na die vrijdagnacht zijn menigvuldig.
Wat bezielt mensen om hun leven op zo'n manier te beeindigen en anderen daarin mee te slepen? Wat is de last voor zij die het overleefd hebben? Wat voor zij die achterblijven met een lege plaats in hun leven, in hun hart? Wat is de last voor de familieleden van de daders? Voor de hulpverleners?
Wat is een mensenleven waard? En wat is waard wat we doen? Hoe her-ijken we onze levens na Parijs : wat is het belang van samen gaan eten, drinken, van samen naar concerten of sportwedstrijden gaan, van toerist zijn?? Wat is het belang en wat is de waarde ervan???
Deze vragen lees ik ook bij Lut de Block doorheen haar gedicht Verlangen, geschreven los van deze bloedige context maar voor mij daarom niet minder ermee verbonden.
VERLANGEN
Is het dan toch het verlangen
le dur désir de durer dat ons drijft?
We leven ongemerkt verder
zonder besef van duur.
We worden achteloos
dertig, zestig, negentig.
De stroom van de tijd legt een dikke laag as
maar waar is de bron, waar is de monding
wie meet het verval?
Na verloop van tijd moet je nagaan
of de dingen nog wel bestaan :
hebben de bomen nog namen
de rozen nog geuren
keren de zwaluwen nog weer?
En de mens? Is zijn naam nog van tel?
Je kan niemand vervangen.
Je schrijft om de deur op een kier te houden.
Velen proberen de deur op een kier te houden door bloemen ergens neer te leggen, door kaarsen te branden, door stiltetochten te houden. Zoals op deze foto gevonden op het internet, foto van de krant "L'expres" : mensen bij het standbeeld midden op de Place de la République in Parijs, de dag na de aanslagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten