En dan word je geconfronteerd met naakte mannen en vrouwen die aan- en afstappen, opkomen en weggaan, zichzelf tonen en weer verdwijnen. In een klassieke tragedie worden de spelers eerst voorgesteld. Hier ook, naast elkaar, in hun eendere naakte andersheid. De uitgekiende belichting zorgt ervoor dat je als kijker al vlug uit je gluurdersgevoel wordt verlost. Je gaat al vlug de dansers klinisch bekijken : verschillen in fysionomie, in manier van gaan en houding ook al stapt iedereen op een gelijke manier snel op en af...
 |
| (afbeelding gevonden op internet: Avignon 2014) |
Deze 'expositio' of eerste deel met de voorstelling van de spelers duurt wel lang, maar ik vermoed dat de choreograaf zeker wil zijn dat hij het publiek mee heeft voorbij het gluren, het erotiserend of analyserend kijken.
Zo verloopt deze tragedie van mensen die naast elkaar stappen zonder elkaar aan te raken en zonder elkaar een blik te gunnen naar confrontatie, strijd om een eigen plek, naar het elkaar vinden in onzachte paringsdrang. Een heel indringende ervaring die voorbij gaat aan academische vragen over functioneel naakt in de kunst. Hier was de naaktheid een spiegel voor elke kijker : ik ben onder mijn kledij waarmee ik mezelf presenteer, even gelijk aan een andere mens in al mijn andersheid. Wanneer ben ik uniek? Wanneer ben ik mens?
Ik ben nogal huiverachtig over wat soms in recensies of programmaboekjes van dansvoorstellingen wordt geschreven : vaak ervaar ik dat als 'gebakken lucht'. In het programmablaadje van het Concertgebouw wordt de choreograaf geciteerd en na de voorstelling kon ik hem alleen maar beamen. "Het simpele feit dat we mens zijn maakt ons nog niet menselijk, daarin schuilt de tragedie van ons bestaan."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten