Woord en beeld -16 - de zee

De zee is nooit stil en zeker niet in die stormachtige dagen toen ik in Nieuwpoort was eind november. Dat durende geluid, die golfslag en die wind, dat ruisen en het geklepper van meeuwen heeft nu eens een zuiverend ontledigend effect. Zo zeggen we dan : ons hoofd maken we leeg. Maar op andere momenten kan die rusteloze zee de gedachtenmolen nog intensiever doen draaien.
Dichteres Hagar Peeters heeft in haar bundel "Koffers zeelucht"(De Bezige Bij, 2006) daarover dit gedicht geschreven met als treffende titel :

DE ZEE IS EEN EEUWIGE MOMPELAAR

Met zacht geraas zwelt zij aan
om zich aan het strand mee te delen
maar slikt ten slotte weer haar woorden in
en keert terug tot het diepe niets,
de bodemloosheid van verlies.

Soms verheft ze haar stem
klopt aan onze voeten,
schudt onrust in ons wakker,
wekt onze angsten rent terug
met het geraas waarmee ze kwam.
Steeds neemt ze haar geheimen mee
en laat ons zonder achter.

's Nachts strekt zich haar vlakte
uit over de hemel in een macaber donker
dat zijn tong verloren heeft maar des te groter
ogen naar ons opzet. We blijven troasten.
Er staat ons niets anders te doen.
We zijn niet tegen zo veel zwijgen opgewassen.

(Nieuwpoort 25 november 2015)