De zee zien is soms eindigheid zien, ook al ligt de horizon zo ver weg en glijden er langs en over die horizonlijn grote schepen heen en weer. De zee zien brengt mij soms terug naar het 5de leerjaar waar ik op een juni-dag vroeger uit school weg mocht omdat mijn tante met haar gezin naar Canada vertrok, met een groot schip. Mijn oom was met het vliegtuig vooruit gereisd en nu zouden zijn vrouw en zijn kinderen nareizen vanuit de haven van Zeebrugge. We mochten eerst dat grote schip bezoeken, maar dan rond 20u30/21u moesten alle bezoekers aan wal. De loopplank werd ingetrokken en het schip verliet heel traag de kade. Het werd donker en ik zag met mijn moeder vanop de kaaimuur in de donker wordende nacht die berg van lichtjes wegdrijven. De zee zien doet mij dan denken aan afscheid nemen.
Zo dicht ook
Anne-Marie Demoen in haar bundel "
een steiger aan de overkant" over gemis in dit titelloze gedicht :
ik mis je niet
in de beperking
van taal
ik mis je in tegenlicht
bij de waterlijn
ik mis je over de grens
van avond en stroom
ik mis je
in dat onbestemd
verlangen
ik mis je
op de bank
naast mij
een duinvogel
nabij
 |
| (Nieuwpoort 25 november 2015) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten