Film en poëzie: driewerf hoera! (4)

In het drieluik films over dichters die ik in de voorbije weken heb gezien, neemt "Paterson" een wat aparte plaats in, én omdat het hoofdpersonage géén historisch bestaande dichter is, én omdat het verhaal zich in onze tijd afspeelt. De film is daarom niet minder een ode aan de dichtkunst.

De alledaagse sleur van een buschauffeur wordt getoond met veel aandacht voor de menselijke dromen en verzuchtingen. De chauffeur (Adam Driver) doorleeft zijn dagen met een grote gelijkmoedigheid terwijl zijn vrouw (Golshifteh Farahani) elke dag zoekt naar iets nieuws, iets groots en meeslepend en hun hond zorgt voor de humor in de film. De recensent in 'De Standaard' schrijft over een van de gedichten uit de film, maar het is voor mij van toepassing op de film als geheel: 'Waarom is het dan poëzie? Misschien is het dit: met buitensporige aandacht kijken naar het leven -hoe banaal of doordeweeks het ook is."

Of gedichten nu een maatschappelijk verhaal willen vertellen zoals bij Pablo Neruda, of de taal juist willen verkennen en manipuleren vanuit/tot een eigen ervaring zoals bij Dickinson, de bron  is altijd de meer-dan-gewone aandacht waarmee een dichter, en bij uitbreiding elke kunstenaar, kijkt naar het leven. Door diepere aandacht te geven aan wat op onze levensweg komt, kunnen we er andere facetten ontdekken. De schrijver Ron Padgett leende zijn gedichten aan het personage Paterson. Hij zegt in een interview dat hij geen beroepsdichter is en wil zijn, maar dat hij zijn leven zo probeert uit te bouwen dat hij altijd tijd zou hebben om gedichten te schrijven zonder vermalen te worden door de materiële wereld of gestraft te worden voor deze beslissing.
Speciaal voor de film schreef hij o.a. volgende gedicht, ik neem het over in het Engels;

Another one

When you're a child you learn there are three dimensions
Height, width and depth
Like a shoebox
Then later you hear there's a fourth dimension
Time
Hmmm
Then some say there can be five, six, seven ...
I knock off work
Have  a beer at the bar
I look down at the glass and feel glad


Zo zien we de buschauffeur en ex-marinier ook die midden zijn dagelijkse eentonige leven eilanden van tijd maakt voor zijn verzen. Vele duizenden mensen wereldwijd maken tijd voor het schrijven van gedichten, naast hun beroepsbezigheden en familiale leven.
Deze film is als het ware een ode aan al deze anonieme dichters. Een hartverwarmende hommage.