Ik was enorm gecharmeerd door het samengaan van woord en beeld in het klooster. Daar is in de grootste kamer een kamervullende installatie te zien van Emilie Faïf in eenklank met een gedicht van Rutger Kopland.
Eerst een poging om met het tweedimensionale medium dat fotografie is iets driedimensionaal weer te geven. En dan volgt het gedicht.
 |
| (eigen foto 2 augustus 2017) |
TOPOGRAFIE VAN MIJN GEBOORTEGROND
Ik weet niet of ze er iets toe doen
al die toevalligheden.
Zo kwam ik bijvoorbeeld ergens ter wereld
maar waarom ik, waarom daar
hoe oneindig klein was die kans
als je denkt aan dat oneindige aantal mensen
dat deze aarde nooit en nergens zal zien.
En bovendien.
Die toevallige man en die toevallige vrouw.
Zij hebben me verteld wie ik was
en waar ze me hadden gevonden
dit ben je, zeiden ze, hier ben je.
Mijn topografie is te raadselachtig
om te beschrijven, te vanzelsprekend
voor woorden, ik ben omdat ik er ben.
Ik lees in het boek der Psalmen
hoe mooi mijn geboortegrond is.
Er moet een toevallige god zijn.
(Rutger Kopland, programmaboek Kunstenfestival Watou 2017, blz.301)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten