Het besef van onze uniciteit samen met ons opgaan in de massa van die vele andere unieke mensen op al die plaatsen en in al die verschillende tijdperken stemt vele mensen zwaarmoedig. Kunstenaars proberen deze verontrustende maar ook troostende ervaring in beelden te vatten.
De Boghossianstichting verzamelde daarrond zeventig kunstwerken verspreid over de mooie zalen en in de mooie tuin.
 |
| (Boltanski: Animitas - eigen foto) |
Een kunstenaar die mij bijzonder dierbaar is is Christian Boltanski die in de tuin van de Villa Empain present was met zijn installatie "Animitas". Deze bestond uit lange stengels in de grond met aan het uiteinde ervan traditionele kleine Japanse klokjes die naar gelang de wind klingelen. Daartussen hangen ook stroken glas waarin de lucht en de omgeving weerspiegelt afhankelijk van de wind. De klokken, gerangschikt volgens de hemelkaart van de nacht waarin de artiest geboren werd, laten de "muziek van de zielen" luiden. Het programmaboekje zegt hierover nog dat in het Spaans animitas kleine zielen zijn, verloren geesten die de levenden achtervolgen en aan wie het werk hulde brengt. De onvoorspelbare en ongrijpbare wind zorgt dat deze installatie zich altijd weer anders toont en altijd weer anders klinkt.
Dank zij de broosheid en de individualiteit van het werk spreekt het een universele taal. De ingreep is duidelijk in de tuin en tegelijk zo eenvoudig dat vele bezoekers er bijna achteloos aan voorbij stapten.
 |
| (Lalique) |
Een heel ander werk die ook de individuele menselijke broosheid toonde en toch universeel aanspreekt is een art deco beeld in opaalachtig glas van de bekende Franse glazenier René Lalique.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten