Toch is zo'n ervaring vaak aanleiding tot het maken van sublieme kunst, die tegelijk confronteert én troost biedt. Waar de kunstenzomer Watou loopt onder de vlag van het verlangen en de troost, had het evengoed kunnen als vlag nemen: melancholie...dat besefte ik tijdens het bezoek aan de tentoonstelling "Melancholie" in de Boghossianstichting Villa Empain in Brussel.
 |
| (eigen foto 15 augustus 2018) |
De hedendaagse Italiaanse kunstenaar Claudio Parmiggiani plaatst ons voor sculpturen van hoofden, afgietsels van antieke beelden?, die opgestapeld liggen als op een afvalstortplaats. Dit doet mij denken aan het vak geschiedenis dat soms ervaren wordt als een grote stortplaats van verdwenen personen die ooit eens het waard werden bevonden een standbeeld te krijgen. Bij het denken aan de betrekkelijkheid van al die vervlogen roem van wie ooit belangrijk was, kan je misschien de capriolen van hedendaagse politici of zakenmensen of mediafiguren wat meewarig leren bekijken. Bij het zien van zo'n stortplaats van ooit beroemde hoofden zou je melancholisch worden.
De poëzie van dit werk wekt bij de toeschouwer bewondering, verwondering, verstilling op.
Een ander werk van dezelfde artiest, wat verder op het tentoonstellingsparcours, bezit ook een zo'n reactie bij de kijker, ook al zorgt de wekker in het ensemble voor een wat té expliciete boodschap.
 |
| (eigen foto 15 augustus 2018) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten