Poëzie is onder anderen spelen met woorden en klanken en betekenissen...zoals hier Anneke Brassinga (1948) ons laat meeproeven.
VOORBEELDEN, NABEELDEN
 |
| (©NPE) |
Is een pelvis bijvoorbeeld schelvis die zich schillen laat?
Composterende taaldaden: bij nachtmaan
bestrijkend voorzienig gespannen semantisch-vocale richtlijnen
die woordenspruitveld groeizaam prangen tot stramien
zien wij, nijver schoffelend en mestend, Moeders Aardes ingewand
oplichten onder de verkorven korst - zij baart!
Lag voorheen grauw schootsvel van de vissenstropers daar
waarover woelingen bij hemelstorm, lilligste
drenkenlingsschuimkoppen
verstild nu, iele koortsgeraamtes voor het leenschijnsel langs;
levend doodsbeeld de magnetisch aanbedene die ons omarmt
van haver tot gort alle aren villend, tot pelvellen 't dorste uitgedorst.
Als hij zichzelf straks weer verslonden heeft - zijn wij erbij.
(uit: Het Liegend Konijn, 2022/2, blz. 48)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten