De Nederlandse dichteres M.Vasalis (1909-1998) heb ik altijd al graag gelezen. Bladerend in haar "Verzamelde gedichten" (Van Oorschot, 2019) pluk ik hier en daar een vers uit om hier te delen en te herontdekken (vandaag op blz. 129).
Een vers dat helpt ons herinneren dat een van de kostbaarste geschenken van het leven bij moment een lastig werk-woord kan zijn dat inzet vraagt altijd weer. Een uitdagend geschenk dus. De meest nutteloze zinvolheid.
VRIEND
Vriend, metgezel, die meer en minder is
dan vader, moeder, minnaar, kind
hetzelfde als ik, maar anders
onafhankelijk en toegewijd
ouder, jonger, van dezelfde tijd.
Trooster, die getroost kan worden
baken en verhanger van de borden
broeder, maar van andre moeder, zonder rivaliteit
met wie ik samenloop en die mij begeleidt.
Hij gunt mij om te leven en als ik dood
zou willen, geeft hij mij gelijk.
Soms is het, dat ik om hem alleen
verdragen blijf, wat zonder hem ondraaglijk scheen.
Zonder een enkele verplichting
loop ik en loop altijd in zijn richting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten