Met een zekere schroom breng ik in deze poëzieweek een vers van de Vlaamse dichter Mark van Tongele. Hij is geboren in Mechelen in 1956 en overleed vorig jaar in Oostende, 67 jaar oud. Hij had nog een aantal verzen ingestuurd naar het tijdschrift Het Liegend Konijn, die er acht publiceerde in hun eerste nummer van 2023.
Een van de verzen thematiseert de poëzie op een sterke, mysterieuze manier. Zoals een mens alle wetenschappelijke gebabbel ten spijt, toch ook een vraagteken blijft, een mysterie, een veld vol onverklaarbaarheden, zo is poëzie daarom een bij uitstek uitdrukking van menselijkheid. Dank u, Mark van Tongele, voor je vele mooie verzen en woorden zoals dit hier.
WITROLLOTTIG
In het duister luisteren
naar het zingen van de wind.
De klaartewacht houden,
de zwaartekracht aanzeggen.
Is verlangen dat wil hebben
echt? Verlangen wil zijn toch.
De zee blijft inzicht geven,
telkens weer het ochtendrood,
opdagend uit het donker, o zon,
wij licht, de horizon voorbij,
blijvend gedicht onverklaarbaar.
(uit: Het Liegend Konijn, 2023/1, blz. 183)
De klaartewacht houden... : een zee aan suggesties komen bij mij binnen dwarrelen. En dan die vraag: verlangen om iets te hebben, is dat wel verlangen?
En dan moet je het nog eens lezen, en nog eens, en telkens haperen aan een woord, een zinswending, de titel,...
Een gedicht is blijvend als het een zweem van onverklaarbaarheid met zich meedraagt, een uitnodiging tot herlezen en altijd weer verbinding zoeken met je eigen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten