Mehdi-Georges : artist-in-residence In Flanders Fields Museum (deel 3)

De associatieketen die bij mij is op gang gekomen bij het zien van de drie werken van Mehdi-Georges in het IFF-museum eindigt bij een jeugdherinnering.

(foto van blog.seniorennet.be)

In onze straat, op 100 m. van ons huis, woonde 'de witten van Ovaeres', een oudstrijder van de Grote Oorlog. Mijn vader vertelde nog dat 'de witten' had gevochten in de Dodengang in Diksmuide en dat hij daar erge dingen had meegemaakt. Maar meer dan dat ben ik nooit te weten gekomen.
Het zelfde liedje als meestal : eerst ben je te jong om je echt te interesseren en om er gericht bij stil te staan, daarna heb je andere dingen waarin je meer geïnteresseerd bent, en als je dan bij jezelf vragen begint te stellen zijn de personen die zouden kunnen antwoorden heengegaan. Wel herinner ik me nog dat 'de witten' vaak op het bankje zat voor zijn huis en dat ik, zoals alle kinderen van de straat, een beetje schrik had voor hem. Hij kon plots zich kwaad maken, hij was meestal heel nors en nukkig, zeker naar de kinderen die er in de buurt speelden. Vaak zochten we dan maar een andere plek op om te spelen.  En wat ik me ook herinner : 'de witten' zou een ferm litteken hebben overgehouden aan de Grote Oorlog in zijn rug of buik. Scherven herinneringen waarbij je geneigd bent alles tot een aaneensluitend verhaal aaneen te puzzelen, maar dat wellicht meer mijn eigen verhaal zou zijn dan wat er effectief geschied is.

(Mehdi-Georges Lahlou : Grenadier, IFF-museum)

Tot slot nog dit : de werken van Mehdi-Georges hebben voor mij hun werk gedaan. Ze hebben mij aangesproken en beroerd, mijn hoofd en mijn hart werden erdoor bewogen. Als ik mij de werken voor de geest haal, ontdek ik telkens weer een ander facet. Als artiest is Mehdi-Georges zeker geslaagd. Wat ik bij hem bijzonder waardeer is dat hij geen enkele uitdaging uit de weg gaat en dat hij de toeschouwer doorheen al zijn werken zegt : de ervaring met je eigen ogen en je eigen lichaam is te verkiezen verre boven vele virtuele en digitale belevenissen.
En naast die heel lichamelijke benadering ben ik ook getroffen door zijn humor, een aspect dat in deze werken minder tot uiting is gekomen, maar dat in de meeste van zijn werken heel uitdrukkelijk aanwezig is. Het is een humor die tegelijk wil provoceren en relativeren, en daarom wordt dit in deze tijden van onzekerheid en ideologische relativiteit niet altijd zo gewaardeerd. Ik ontdekte zelfs een facebook-groep die zich uitdrukkelijk anti-mehdi-georges-lahlou noemt. Bijna alle berichten op die pagina's zijn geschreven in het Arabisch, een taal die ik niet machtig ben en waarover ik dus niet veel kan zeggen. Maar het maakt me een beetje bezorgd want ik vermoed iets bedreigends.
Daarom wil ik bij deze Mehdi-Georges alle goeds toewensen en dat hij vanuit zijn veelkleurige achtergrond en rijke fantasie ons mag blijven tot nadenken stemmen over de wereld waarin we leven en over het soort mens dat we (willen) zijn.