Woorden en beelden -2

In de Poëziekrant van mei-juni 2015 (blz. 37) las ik een wondermooi gedicht over de herfst, geschreven door een debutante van enige leeftijd, Marieke Maerevoet.  De herfst, dat jaargetijde dat associaties oproept met vergankelijkheid, donkerte, levenseinde, maar ook met een kleurrijke natuur, een aparte glans der dingen.  Sommigen noemen het een 'depressief' seizoen.
Hier volgt eerst het gedicht. Geniet maar...

In het najaar zitten ze weer samen
de angsten en de vragen, in warme keukens
achter bedampte ramen. Soms vergaderen ze
in hoge, kille zalen of schuiven na een uitvaart
aan gedekte tafels.

Ze keuren elkaars nieuwe gewaden,
luisteren naar het oude refrein, blijven zichzelf
veelvuldig herhalen tegen zeker weten, tegen
onwankelbaren. Steeds op zoek naar helder
woord lezen ze elke herfst schaduwpaars
uit koperrood.


En die laatste woorden, schaduwpaars  uit koperrood smeten mij als lezer onmiddellijk in de schilderijen van Mark Rothko, de artiest die als het ware heel zijn leven in de herfst geleefd heeft, in sferen van depressiviteit. Zijn schilderijen ademen ook die herfst uit : veel schaduwpaars en veel koperrood. Zoals dit schilderij, een van de schetsen voor het Seagram Mural-project, zoals er ook enkele te zien waren in de grootse tentoonstelling in Den Haag, eind vorig jaar.

(Sketch for Mural N°4  -1958, afbeelding gevonden op het internet )